Bas Rijnaerts De Race

In mijn vorige stukjes heb ik aangegeven dat ik ervan overtuigd was dat ik de marathon van Berlijn ging uitlopen. Tenminste als ik geen blessure zou krijgen of ziek zou worden… Tot vier weken voor de start van de marathon liep alles op rolletjes. Ik was goed op gewicht, at gezond, nam mijn vitaminen en eiwitten, dronk geen alcohol en liep gemakkelijk de trainingsafstanden. Alleen vier weken voor de start heb ik een virus opgelopen, waardoor ik slechts éénmaal de lange afstand van 30 km heb gelopen en de vier weken voor de marathon helemaal niet meer. En ik heb me gedurende die vier weken enorm beroerd gevoeld. Tijdens de informatiebijeenkomst over voeding was al aangegeven dat je veel van je lichaam vraagt en dat dit ook zorgt dat je weerstand minder wordt. Ik had dit wel gehoord, maar niet verwacht dat ik er zelf last van zou krijgen, want ik voelde me immers topfit.

Kortom ik zag als een berg op tegen de marathon. Gelukkig kon Egon mij ervan overtuigen dat de opgebouwde conditie in vier weken tijd echt niet weg kon zijn. Daar hield ik me dan maar aan vast.

Als het een marathon in Nederland was geweest was ik zeker niet gegaan, maar het was de marathon van Berlijn, waar we een lang weekend met geweldig leuke mensen naar toe zouden gaan. Dus afzeggen was zeker geen optie (en we hadden toch al betaald ;-) )

De reis verliep voorspoedig en zo comfortabel als mogelijk in een bus. Het ophalen van het startnummer was wel vreemd. Iedereen was enthousiast en ik twijfelde enorm of lopen wel mogelijk zou zijn. Ik voelde me nog steeds beroerd, had een kop vol snot en was nog erg vermoeid in mijn benen. Maar gelukkig was er op zaterdag een leuke ontbijtloop van 6 km richting het olympisch stadion. Dit was mijn testloop! De eerste twee kilometers gingen dramatisch, ik had erg veel last van mijn borstspieren door het vele hoesten. Na een beetje warmgelopen te zijn ging het redelijk, maar 6km is natuurlijk nog geen 42 km. Ik moest er op zaterdag nog niet aan denken om 42 km te gaan lopen. Zaterdagmiddag liep ik de rest van de dag nog steeds te balen en bleef de twijfel of ik het zou redden. Ik was in ieder geval wel voornemens om te gaan starten, want met een tijdslimiet van 6 uur 15 zag ik nog wel mogelijkheden om de marathon uit te lopen. Dit onder het motto: als het niet kan zoals het moet, de moet het maar zoals het kan.

Maar zaterdagavond begon langzaam de zon te schijnen… Van Judith kreeg ik de geweldige tip om paracetamol en ibuprofen gelijktijdig te nemen. (zie motto hierboven…). Na het innemen van de pillen voelde ik me direct een stuk beter. ’s Avonds in bed dacht ik alleen maar aan het moment dat ik over de finish zou lopen.

Zondagochtendvroeg-vroeg mijn bed uit voor de marathon, maar voor het vertrek eerst nog een ontbijtje met koolhydraten, paracetamol, ibuprofen en neusspray. We waren erg vroeg bij de start, maar het weer was lekker en het zicht van de vele lopers voor de rijksdag was erg mooi. Maar het beste was nog wel dat ik me best goed voelde. Ik had er het volste vertrouwen in dat ik de marathon hardlopend uit zou kunnen lopen. Iets waar ik 24 uur geleden nog slechts van had kunnen dromen.

Vol hernieuwd vertrouwen liep ik naar het startvak. Na het startschot nog even een ibuprofen, twee paracetamol, een stevige dosis neusspray en ik was helemaal klaar voor de marathon! Maar wel zonder een richttijd en met maar één doel: uitlopen en liefst volledig hardlopend.

En eigenlijk ging dat boven verwachting. Ik heb hem erg vlak gelopen en ben na 4:41 gefinisht. Niet de tijd waar ik vier weken eerder op had gehoopt, maar wel een tijd waar ik de dag daarvoor alleen maar van had kunnen dromen. Maar wat was ik blij en trots dat ik de marathon heb uitgelopen!

En wat heb ik genoten van de reacties en felicitaties van mijn medelopers en de supporters. Met als hoogtepunt het compliment dat ik er na 42 km beter uitzie dan de dag ervoor. En natuurlijk de felicitaties van mijn bierdrinkende, frietetende PSV-vrienden, die mij van harte feliciteerde met mijn 21.242ste plaats. Maar het allermooiste was natuurlijk dat mijn vrouw en kinderen supertrots waren!
Geweldig ook hoe ze de ruim vier uur durende race (virtueel) bij hebben kunnen houden. En ik ben supertrots dat zij me de afgelopen maanden volledig hebben gesteund en hun agenda hebben afgestemd op mijn marathonambities.

Ik kijk uit naar mijn volgende marathon, want ik wil zeker nog een keer een marathon lopen maar dan helemaal fit. Het was een geweldige ervaring, die ik zeker nog een keer wil beleven!