Jamie McCormack, The Final Countdown

Sinds Juli 8 ben ik bijna dagelijks bezig met de vraag – ga ik überhaupt aan de start in Berlijn verschijnen of beter gezegd, in welke toestand? Niets minder dan een wettelijk dwangbevel had me tegen gehouden om te gaan J. Wat een roller-coaster toch de laatste maanden van de voorbereidingen. Laten we zeggen dat door de blessure, mijn voorbereiding wat te wensen over liet: vanaf 8 Juli heb ik 8 keer kunnen lopen met een totaal van 138km en (eerlijk is eerlijk) geen enkele keer ging dit zonder ongemak. Om vertrouwen te winnen heb ik op 2 September zelf een testloop gedaan. Dit ging goed, maar de week daarna ging de pees weer moeilijk doen en dus kon ik pas weer lopen op 11 September. Ik heb allerlei trucjes gebruikt om mijzelf zo ver te krijgen dat ik het zo halen, bijvoorbeeld, elke dag visualiseerde ik dat ik onder de Brandenburg poort richting de finish liep. Er zijn ook pluspunten in de voorbereiding: dankzij Joyce hebben mijn teennagels en voeten er nooit zo goed uit gezien of gevoeld!

Uiteindelijk was het tijd op vrijdagochtend om te gaan. Ik had dus al besloten dat ik hoe dan ook - met loopschoenen aan mijn voeten - er een feest van zou maken. De rest is geschiedenis; wat ben ik blij dat ik gegaan ben, ik had deze 5 dagen voor geen goud willen missen. Zo veel ervaringen, zo veel geleerd en ik heb een toffe groep mensen beter leren kennen.

Het begon met gezellige spelletjes tijdens de busreis naar Berlijn, de tijd vloog voorbij. De check-in bij Tempelhof was overdonderend. Toen pas realiseerde ik dat er 44.000 mensen hetzelfde van plan waren die zondag.

Zaterdag was geweldig met de Frühstückslauf. Mijn voet was zo ondeugend aan het doen dat ik aan dit onderdeel bijna niet meedeed maar een flinke spuit van Reflex spray doet wonderen! Het was zo mooi om mensen uit Rusland, Oekraïne, China, Taiwan, Mexico, de VS, Nederland en een verdwaalde Ier gewoon lekker met elkaar te zien lopen. Niemand daar hoeft een muur te bouwen – en die van Berlijn is gelukkig goed weg. De warme sfeer was de perfect start van een leuke zaterdag waarin we Berlijn goed verkend hebben.

En dan was het zondag, je bent met iedereen van LOGO vanaf 5:30 in een flow en op een gegeven moment sta je ineens bij de start en dan realiseer je: “No way back”. Je eerste Marathon en hoe je er op dat moment voor staat is waar je het mee moet doen. Ik had wel een paracetamol genomen en double dosis Reflex spray erop los gelaten dus de voet was goed te hebben. Met een hoop gelletjes voor onderweg en een LOGO yell zijn we vertrokken.

Ik was redelijk onzeker maar dankzij Aline waarmee ik samen liep, heb ik goed en rustig gelopen in de eerste 3 km. Daarna ben ik wat harder gaan lopen, het werd duidelijk dat het tempo van rond 10,5km/uur goed te doen was voor mij. Ik liep in ieder geval met de “4uur” vlaggen. Ik heb genoten: van de sfeer, van de prachtige gebouwen, de omgeving om me heen en van het enthousiaste en warme Berlijnse publiek. Ik heb Ierse supporters kunnen laten schrikken terwijl ik langs liep met LOGO shirt door goedendag in het Iers naar hun te roepen. Ik stond versteld van een vrouwelijke supporter met tekst “you look hot” (niet voor mij bedoeld jammer genoeg). Ik heb haar 5 keer gezien langs de rechterkant tijdens de marathon dus die heeft het zwaar met de Metro gehad volgens mij. Wie wel ongelooflijk veel voor de LOGO renners deden, waren de LOGO supporters – dank jullie wel. Dat waren de momenten die mij letterlijk op de been (of beter gezegd voet) hebben gehouden.

Direct na de finish baalde ik 2.5 seconden of minder dat ik de 4uur zo knullig miste, maar direct daarna kwam de ontlading en blijheid – ik heb het gehaald! Iets wat 2 maanden eerder onmogelijk leek. Na dit moment kwam ik steeds meer LOGO volk tegen en de sfeer werd beter en beter. Iedereen omhelsde elkaar en deelde hun blijheid omdat we de eindstreep hebben gehaald.

Het is nu donderdag en ik heb nergens meer last van behalve de pees maar zelfs die lijkt minder erg te zijn als van tevoren. Alsof het lopen van een marathon het goed gedaan heeft!!! De fysio gaf het zelf toe vanochtend dat het verbeterd was. Misschien ga ik de “marathon cure” lanceren met een boek – tegenwoordig kom je overal mee weg J.

Ik word stil van al de warme reacties die ik thuis, op het werk en elders krijg. Nee, dit had ik voor geen goud willen missen.

Ik wil zo veel mensen bedanken: Cor en team voor een perfecte reis. Cor - je hebt niet overdreven, Berlijn was zelfs beter dan je van te voren aangaf! Ik ben de supporters dankbaar en het LOGO volk dat me geholpen en gesteund heeft, terwijl ik worstelde met de blessure. In het bijzonder Carmen en Egon maar ook mede R1-ers die regelmatig checken hoe het met mij ging toen ik niet kon lopen (vaak via belangstellende what-apps en berichtjes). Zonder jullie had ik niet aan de start gestaan. Ook wil ik mijn kamergenoot bedanken voor een perfecte samenwerking en mijn Busreisgenoot ook voor de leuke spelletjes en de geweldige gesprekken samen tijdens de rit. Trainers heel veel bedankt voor jullie schema’s, advies, tijd en meedenken.