Robin de Krijger De Race

Na, vanaf begin mei, in meer dan 55 trainingen van in totaal bijna 100 uur zo'n 900km trainen, was het 16 september eindelijk zo ver: De Marathon Van Berlijn.
Met meer dan 75 lopers en supporters reist LOGO af richting de hoofdstad van Duitsland. Vrijdags al, tijdens het ophalen van de startnummers blijkt meteen al hoe ontzettend groot deze marathon is.
Een heus vliegveld, Berlin Schönefeld, is afgehuurd voor het uitdelen van de startnummers en het presenteren van de verschillende sponsoren.
Wat ook meteen blijkt, is dat de Duitsers meesters zijn in het organiseren en regelen: alles loopt volledig op rolletjes.

Zaterdag staat in het teken van de zogenaamde ontbijtloop: in een sfeer die nog het meest doet denken aan carnaval, maken de vrolijk uitgedoste lopers kennis met elkaar en gaan met elkaar op de foto. De lopers komen werkelijk overal vandaan. De 6km lange loop eindigt in het Olympisch stadion. Dit stadion was de uitvalbasis tijdens de Olypmische Spelen van Hitler in 1936. Dergelijke historie laat je toch niet koud als je in het stadion arriveert.

Na een korte nacht worden we met de bus in de richting van de start gebracht. Het wordt me een paar keer gevraagd, maar ik ben niet echt zenuwachtig. Het gaat tenslotte nergens over. Het is een recreatieve gebeurtenis en de enige diedruk op het resultaat of op de wedstrijd kan zetten ben jezelf. Maar waarom zou je dat doen?
De marathon zelf loopt eigenlijk vanaf het begin prima. Ik heb mijn horloge op een tempo gezet van 6 minuten per kilometer. Tijdens de testloop had ik 30 km lang heel strak op dit schema kunnen lopen. Door de drukte loop ik vanaf het begin zo'n 150m achter op dit schema, maar groter wordt de achterstand niet. Vanaf de 30km wordt het spannend, want zover heb ik nog nooit hard gelopen. Door de lange rechte straten in Berlijn tikken de kilometers gestaag af: 33, 34, 35, 36, het gaat goed genoeg en ik tel de kilometers al af in "rondjes baan". Ik begin wel wat pijntjes te voelen: mijn heupen doen pijn, mijn beide knieholtes doen pijn en mijn rechter enkel doet heel erg pijn. Vooral dat baart me zorgen, want de enkel is geen fijn gewricht om pijn in te hebben.

Bij de bevoorradingspost op kilometer 37.5 besluit ik om even wandelend wat te eten en wat te drinken. Op dat moment voel ik de vermoeidheid in mijn lichaam.

Als ik weer wil aanzetten om hard te lopen, zegt mijn lichaam heel hard: NEE! En ik besluit om nog een paar meter te wandelen. Als ik weer probeer aan te zetten, doet het overal pijn. Ik heb het gevoel dat mijn spieren inmiddels zijn dichtgeslagen. Rennen lukt niet meer. Zoveel pijn. Logisten Inge en even later Joyce lopen me voorbij en moedigen me vluchtig aan, maar ik kan niet meer. In een paar honderd meter verandert mijn marathon in een lijdensweg. De vol gepakte tribunes rijzen links en rechts van me de lucht in en ik kan alleen nog maar wandelen. Als ik de foto's van me van de laatste kilometer zie, druipt de teleurstelling er vanaf. Mijn marathon duurde net een paar kilometer te lang.

Nu, een paar dagen later, vind ik het ook wel mooi. Dergelijk "drama" hoort ook gewoon bij een marathon. Achteraf zie ik dat ik op 38km ben geknakt en dat ik in de laatste 4,2km ruim 20 minuten heb verloren op het tempo dat ik in de eerste 38km had. Bizar. Ik baal dat ik niet wat meer heb kunnen genieten van de laatste kilometers, maar één ding is zeker: ik had het niet willen missen. Ik heb nu een tijd staan en ga zeker nog eens een keer een hele marathon lopen. 

Langs deze weg wil ik de mensen van Serge en de trainers van LOGO bedanken voor de begeleiding en alle mensen die mee zijn geweest naar Berlijn; Er was een groot saamhorigheidsgevoel.

En één ding blijft voor altijd staan: Ik. Heb. Een. Hele. Marathon. Gelopen!