Anne van Schijndel De race

Ik moet iets toegeven. Naast een bij tijd en wijle overmatig fanatieke lanterfant ben ik nog wat anders. Namelijk een enorme controlefreak. En dat is helemaal niet erg. Daar kun je je leven best heel goed op inrichten. Maar niet altijd. Bijvoorbeeld als je hebt besloten om je eerste marathon te gaan lopen. Dan komt er onherroepelijk ergens in het proces een moment dat je geen andere keuze hebt dan dingen gewoon op je af te laten komen. Het moment dat jouw controlebehoefte volledig bedolven raakt onder de onvoorspelbare werkelijkheid. En dat is even slikken.

Bij mij kwam dit moment een week of drie voor de marathon. De Testloop was achter de rug en het taperen was begonnen. Tijdens een taper bereid je je lichamelijk voor op een wedstrijd door veel minder te gaan trainen. En dat klinkt prettiger dan het is. Maandenlang had ik alles uit de kast getrokken om mezelf klaar te stomen voor 16 september. En juist nu het bijna zover was, leek mijn rol zo goed als uitgespeeld. Ik moest het gewoon laten gebeuren, terwijl ik – alle verhalen ten spijt - eigenlijk nog steeds geen flauw idee had wat ik kon verwachten. Het enige wat ik wist is dat ik nog drie weken lang alle tijd van de wereld had om te zwelgen in onzekerheid.

Die laatste weken kropen voorbij. En toen werd het goddank 14 september en was het tijd voor een van de laatste stappen in het proces naar een succesvolle marathonervaring: de busreis naar Berlijn. Ik had er wekenlang tegen opgezien. Maar hoewel het zeker een half etmaal duurde voor we eindelijk mét startnummer in het hotel aankwamen, voldeed de reis dankzij mijn busbuurman gelukkig niet aan het schrikbeeld dat ik vooraf voor ogen had. Desondanks maakte mijn hart een sprongetje van geluk toen ik mijn hotelkamer betrad en ik daar mijn plaatsvervangend beste vriend ontwaarde. Het was dan misschien niet mijn eigen bed, maar het voldeed.

Omdat een goede relatie onderhoud vergt, besloot ik de volgende ochtend de Ontbijtloop over te slaan en mijn bed nog een paar uur gezelschap te houden. In het bed naast mij lag mijn zus, die de dag ervoor in een jaloersmakend uur naar Berlijn was gevlogen. Nadat wij waren uitgeslapen, bood zij aan om mij en mijn nervositeit een dagje op sleeptouw te nemen. Na een ontbijtje met meer koolhydraten dan goed is voor een mens fietsten, vraten en shopten wij onze dag vol in Prenzlauer Berg. En na een bord pasta in het hotel dat mijn koolhydraatreserve tot ongekende hoogte deed stijgen, was het alweer tijd om te gaan slapen.

Toen mijn slaap enkele uren later bruut verstoord werd door de wekker, was het nog nacht. In halfslaap trok ik mijn loopoutfit aan en verzamelde ik de spullen die ik die dag nodig zou hebben, terwijl zuslief een verwoede doch tevergeefse poging deed om in slaap te blijven. Hoewel mijn comateuze gestel mijn algehele functioneren niet bepaald ten goede kwam, vertrok de bus stipt op tijd ínclusief mijzelf, mijn buikpijn vanwege het wat overenthousiaste stapelen van koolhydraten de dagen ervoor en mijn zenuwen daaromtrent richting de marathon. So far, so good.

Toen we in het startgebied arriveerden, was het vanwege het vroege tijdstip nog rustig. Al snel werden we echter omringd door vele duizenden lopers. Binnen in mij ontstond een zekere mate van onrust, die niet zozeer te maken had met de afstand die gelopen moest worden die dag als wel met de omstandigheden waarin dat moest gaan gebeuren. Om toch wat grip te houden op de situatie, besloot ik alvast naar het startvak te wandelen. Samen met enkele andere LOGO-lopers kwam ik na een laatste sanitaire stop midden in startvak G terecht. Het grote wachten was begonnen.

Rond kwart voor tien was het dan zover. Het startschot klonk. Mijn buikpijn was gelukkig zo goed als verdwenen, net als mijn zenuwen. Ik ging rustig van start. Het was ongelofelijk druk en lawaaierig, maar ik kon, anders dan ik had verwacht, de sfeer zowaar waarderen. Het ritme van de vele schoenen die het asfalt raakten was betoverend. Al snel besloot ik te versnellen. Het voelde goed. Mijn ouders, zus en de andere LOGO-supporters langs het parcours juichten mij en de andere lopers toe alsof hun leven ervan afhing. De kilometers schoten onder mijn voeten door. Ik genoot.

Na dertig kilometer werd het spannend. Zo ver had ik immers nog nooit gelopen. De ‘man met de hamer’ kon nu elk moment ten tonele verschijnen. Ik zette me schrap. Maar er gebeurde niets. De vermoeidheid nam toe, maar het kostte me weinig moeite om mijn tempo vast te houden. Pas enkele kilometers voor de finish begonnen het gevoel van uitputting en de wens om te stoppen met lopen de overhand te nemen. Het lukte echter verrassend goed om deze gevoelens te negeren. En zo kwam ik zonder in te boeten aan snelheid na ruim drie uur en 46 minuten over de finish. Sneller dan ik ooit had durven dromen.

Het is nu een week later en mijn lichaam is jammer genoeg nog niet voldoende hersteld om de training te kunnen hervatten. Maar als het aan mij ligt, loop ik over een half jaar mijn tweede marathon. Dat wist ik al terwijl ik vloog door de straten van Berlijn. Het bijzondere gevoel dat ik had op 16 september 2018 ga ik misschien nooit meer ervaren. Het lopen van je eerste marathon doe je tenslotte maar een keer in je leven. Maar de volgende keer weet ik wat ik kan verwachten. En op die voorspelbaarheid verheug ik me nu al. Je bent een controlefreak of je bent het niet.